Sa bansang Pilipinas, may isang suliranin

Ang mga mayayaman lamang ang yumayaman

Ang mga dukha'y patuloy na nahihirapan

Sa mundo ng kasakiman, nawawala ang dangal.

Kasuklam-suklam na katotohanan ito

Kung paano inaapi ang mga nasa kahirapan

Ang kanilang mga pangarap, hindi natutupad

Sila'y pinagkakaitan ng hustisya at pag-asa.

Bakit nga ba ganito ang kalagayan ng bayan?

Bakit ang mga batas ay pabor sa mayayaman?

Ang katarungan, bakit walang nararamdaman

Ang mga naghihikahos, nagugutom, at nagsisikap? 

Ang sistema ng lipunan, baliktad at bulok

Ang nagmamay-ari ng kayamanan, sila ang pinapaboran

Ang tulong at oportunidad, sa kanila'y dumadaloy

Samantalang ang mahihirap, labis na pinag-iintay.

Ang korapsyon at kapabayaan ng mga makapangyarihan

Ito ang dahilan kung bakit naghihirap ang mga maralita

Ang mga serbisyo at benepisyo, hindi nila nararanasan

Ang ginhawa at kaunlaran, tila wala silang karapatan.

Ngunit hanggang kailan tayo magtitiis ng ganito?

Kailan natin sisimulan ang pagbabago at pagbangon?

Ang mundong mapang-api, dapat nating labanan

Upang makamit ang pantay na buhay na minimithi natin.

Tara't sama-sama tayong lumaban at sumulong

Wakasan na ang kasuklam-suklam na kalagayan ng bayan

 Ang mga batas, dapat umalalay sa lahat ng mamamayan

Nang sa gayon, mabigyan ng pagkakataon ang mga nagnanais.

Panahon na upang matigil ang padurusa

Kagyat na aksyon ang kinakailangan ng mga mahihirap

Itayo natin ang pundasyon ng pagbabago

Bigyan ng boses ang naghihirap na Pilipino.

Sa pagtanong, pagkilos, at pagkaisa 

Makakamit natin ang tunay na pagbabago sa bansa

Ang  mayayaman ay hindi dapat ang yumayaman

Bagkus, ang pagkakapantay-pantay ay ating isulong.

Tiwala't pag-asa’t ang dadalhin ng ating mga puso

Magbubuklod tayo upang labanan ang kasamaan

Sa huli, malalagpasan natin ang hidwaan

At ang Pilipinas ay yayakap sa liwanag ng bagong umaga.